Podróż zakonnicy przez wątpliwości i poszukiwanie duchowej prawdy

Nazywam się Nicoletta i od lat mieszkam w klasztorze, poświęcając swoje życie służbie innym i podążaniu wiary, którą wybrałem. Mój dzień jest przerywany modlitwami, uroczystościami liturgicznymi i chwilami ciszy i zadumy. Ale dziś coś się zmieniło. Siedząc na moim prostym łóżku w pokoju, patrzę przez okno. Ogród klasztorny kwitnie, kolorowe kwiaty tańczą delikatnie w wiosennym wietrze. Ale ich blask nie rozweseli mnie. Ciężar uciska moje serce, myśl, która wkradła się do mnie jak kornik. Nie mogę wstrząsnąć myślą, że już nie wierzę w Boga. Kiedy słucham śpiewu ptaków, pamiętam momenty, kiedy wiara była dla mnie bezpiecznym azylem. Wieczorne modlitwy, świece, komunia z siostrami. Ale teraz, gdy staram się wyrecytować słowa, które kiedyś płynęły naturalnie, czuję nienasyconą pustkę